روزی که درآیی ز درم مست شبانه

از شمع رخت می زند آن نور زبانه

جز چشم تو ما را که برد مست به خانه؟

شرطیست که امروز نجوییم بهانه

خوی ملکی با کس و روی ملکانه

جز قصهٔ عشقت همه با دست و فسانه

زنهار! که ما غره نگشتیم به دانه

آواز مغنی بود و جام مغانه

از دور نگویند: فلان بود و فلانه