ای بر فلک از رخ علم نور کشیده

حسن از اثر مستی و ناخفتن دوشت

خط تو بر آن روی چو خورشید هلالیست

گفتار تو زنبور زبان از شکرینی

ما از ره دور آمده نزدیک تو وانگاه

اندیشهٔ وصل تو بسر نشتر سودا

از بس که بکشتی به جفا خسته دلان را

بارت ز دل و دیده و نازت به سر و چشم

از عشق تو چون اوحدی امروز جهانی