ای از دهان تنگت شهری شکر گرفته

آن روی را مپوشان، زیرا که در ممالک

دیگر ز سر نگیرد با من جفا زمانه

صد کاروان دل را در راه محنت تو

از تیر غمرهٔ تو هر بیدلی که داری

ما رنگ قصهٔ خود پوشیده از خلایق

هجر تو اوحدی را بیچاره کرده از غم