در فراق روی جانان بر نتابد بیش ازین

با چنین تلخی، که طبع ما کشید از دست هجر

پیر گشتم، ایدل، از خوبان حذر می کن، که پیر

مهربانا، گر توانی رحم کن بر کار ما

چند راند چون سگان ما را رقیب از کوی تو؟

اوحدی، این گریه کمتر کن، که خاک کوی دوست

طبع یار نازنین در خواب نوشین سحر