70
غزل شمارهٔ ۶۴۲
عشق را فرسوده ای باید چو من
در مشقت بوده ای باید چو من
لایق سودای آن جان و جهان
از جهان آسوده ای باید چو من
تا غم او را به کار آید مگر
کار غم فرسوده ای باید چو من
از برای خوردن حلوای غم
خون دل پالوده ای باید چو من
انتظار دیدن آن ماه را
سالها نغنوده ای باید چو من
تا ز وصل او به درمانی رسد
درد دل پیموده ای باید چو من
اوحدی، راه غم آن دوست را
خاک و خون آلوده ای باید چو من