بر سر کویت ای پسر، پی سپرم، دریغ من!

با تو نشست دشمنم روی به روی و من چنین

برد گمان که به شود خسته دلم به وصل تو

از در خود برانیم هر دم و من به حکم تو

دل به تو شاد وآنگهی چشم تو در کمین جان

تن به رخ تو زنده بود، از تو برید و مرده شد

لعل لب تو خون من خورده چنین و آنگهی

رفت برون بسان آب از ره دیده خون دل

از ستمت خلاص دل نیست، که هر کجا روم

چشم ترا چنانکه من دیدم و فتنهای او

نیست دریغ کاوحدی برد خطر ز دست تو