عشق نورزیده بود جان سبکبار من

گر خبر از درد من نیست ترا، در نگر

ای که بیازرده ای بی سببم بارها

زلف تو در راه دل دام بلا چون نهاد

روی پشیمان شدن نیست، که در عشق تو

خود چه حبیبی؟ بتا، یا چه طبیبی؟ که هیچ

چارهٔ کارم نهان گر بکنی می توان

عشق تو هم برگسیخت رشتهٔ تسبیح دل

پیش تو بادیست سرد آه دل اوحدی