به نام ایزد! چه رویست این؟ که حیرانند ازو حوران

دلم نزدیک آن آمد که: از درد تو خون گردد

بخندی چون مرا بینی که: خون میگریم از عشقت

چو شاخ گل زر عنایی بهر دستی همی گردی

تو چندین شکر از تنگ دهان خود فرو ریزی

طبیب خفتهٔ ما را همی باید خبر کردن

ز نوش حقهٔ لعل تو چون شهدی طلب داردم

نظر بر منظر خوب تو تا کردم، دل خود را

مدار از اوحدی امید دین داری و مستوری