تخت شاهی دارد آن ترک ختن

جان من چون پر شد از سودای او

پای او بودی جهان را سجده گاه

بی رخش روزی نمی بیند دلم

گر نبودی چهرهٔ او در نقاب

جمله او باشم، چو بنشینم به فکر

بی خیال او نبودم در قبا

او به رعنایی چنان بر کرده سر

در غم او،اوحدی، فریاد کن