ور زانکه نگه داری، روزیت به کار آیم

تا غرهٔ خود باشی، مشنو که به کار آیم

در ظلمت شب پویم، با نور نهار آیم

با چتر و علم باشم؛ با گرد و غبار آیم

آگاه به بالم من، ناگاه به بار آیم

در جسم تو جان گردم، در پود تو تار آیم

کز منظرهٔ ایشان بر برج حصار آیم

هر جا که کنی یادم، در صدر شمار آیم

گه کنیت خود گویم، تا بر سر دار آیم

روزیم یکی بینی، یک روز هزار آیم

گاه از لب گل خندم، گه بر سر خار آیم

اسلام بر افگنده، در شهر تتار آیم

چون غیر فنا گردد، آنگه به قرار آیم

تا غرقه شوند اینها، پس من به کنار آیم

خود مشغله انگیزم، خود مشعله دار آیم