ولی تعلق خاطر نمی هلد که نشینم

کمند عشق بیفگند و درکشید ز زینم

گرم چو عود بسوزد، گناه دوست نبینم

که رفت عمر درین محنت و هنوز برینم

مرا که نیست کمان چنان، چه مرد کمینم؟

که هیچ گوش نکردی به ناله های حزینم

کنون که رنج بتر شد، بپرس بهتر ازینم

دوای درد من این مایه بس که: درد تو چینم

که با شمایل او فارغ از بهشت برینم