جای آن دارد که: من بر دیدها جایت کنم

پسته حیران آید و شکر به تنگ آید ز شرم

گر چه شد فرسوده عقل من ز دست زلف تو

بر دل و بر دیدهٔ من گر کنی حکم، ای پسر

خویش را دیوانه سازم، تا بدین صحبت مگر

رای رای تست، هر حکمی که می خواهی بکن

اوحدی گر دل به دست چشم مستت داد، من