چو گویم کرد سرگردان و می بازد به چوگانم

بیندازد دگر بار و کند در خاک غلتانم

که خویش کرد سرگردان و رویش کرد حیرانم

به پایش زان در افتادم که می آرد به پایانم

همی تازد بهر سوی و همی بازد بهرسانم

که رای او طلب گارست و روی او نگهبانم

دلم زان عشق می ورزد که: دلدارست جانانم

به یک بازیچه زین بهتر چه خواهم شد؟نمیدانم

و گر نه پای ره رفتن ندارم هیچ و نتوانم

براند لیک دیگر بار و باز آرد به دستانم

ز دستش میخورم صد زخم و از پایش نمی مانم

کنون خود را همی بینم که: مجموعی پریشانم

که دارد طاقت زخمی که من در معرض آنم؟

از آن چون صورت دولت چنین افتان و خیزانم

هم از من بر منست این زخم، از آن منقاد فرمانم