که همچو بلبل مسکین از آن به درد و به داغم

که از فراق عزیزان مشوشست دماغم

که بر جمال رخ او، نه مرد گلشن و راغم

چه آتشست جدایی؟ کزان بمرد چراغم

نه میل بود به صحرا، نه دل کشید به باغم

خیال روی تو فرصت نمی دهد به فراغم

ز هجرت، ای گل رنگین، زبان گرفته چو زاغم