خم می گو: سر خود گیر، که من در جوشم

که کسی نیست که: هر روز برد بر دوشم

مطربم کی بهلد خرقه که من در پوشم؟

باده دارم، چه ضرورت که به حسرت خوشم؟

ورنه صد شهر چنین را به جوی نفروشم

بنده فرمانم، اگر زهر دهی، یا نوشم

حسن عهد تو بنگذاشت که من بخروشم

تا نگویی که: ز اوراد و دعا خاموشم

که نگنجد تن و اندام تو در آغوشم

نرود، گر همه گوهر بود، اندر گوشم

امشبم بندهٔ خود خوان، که از آن به کوشم

پس ازین گر به سخن سحر کند ننیوشم