گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم

من شمع گشتم و تو پروانه، تا به زاری

چون ز آتشت بسوزم دیگر بشارت آرم

خاکسترت کنم من روزی در آتش خود

چون عودت ار بسازم، ایمن مشو، که من گر

تا غرق عشق گردی در بحر بی نشانی

وقتی که نام خود را مؤمن کنی ز طاعت

زان رنگ و بوی چندین چون گل مخند، کین جا

گفتی: خلاص یابد، هر زر که خالص آید

هان! تا چو اوحدی تو بر هر دری نگردی