منازل سفرت پیش دیده می آرم

گیاه مهر بروید ز خاک منزل تو

از آن به روز وداعت نهان شدم ز نظر

مجال آمدن و پای راه رفتن نیست

به روز گویمت: امشب به خواب خواهم دید

گرم به روز قرارست یا به شب بی تو

به جای آنم، اگر بر دلم ببخشایند

مرا به خوان وز درد فراق هیچ مپرس

ببر ز من طمع طوع و بندگی، که هنوز

بتاب دوزخ هجران تمام خواهم سوخت

تویی ز مردم چشمم عزیزتر، گر چه

دل از رکاب تو خالی نمی شود باری