سرم سودای او دارد، زهی سودا که من دارم!

سرم در دام این سودا بهل، تا بسته می باشد

حدیث آن لب شیرین رها کردیم و بوسیدن

ز کار عشق او ما را نشاید بود بی کاری

نشان دانهٔ خالش ز هر مرغی چه می پرسی؟

رفیقان راز عشق او ز من بیزار نتوان شد

نه نیکست این که: خود روزی ز بد حالان نمی پرسی

تو پنداری که: او با تو وفا ورزد، دلا، مشنو

ازین سودا که می ورزد نخواهد شد دلم خالی