تا میسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم

بر سرش تا گل بدیدم پای صبر خویشتن را

سنگ چون بر پای او زد بوسه رفت از دست هوشم

دست من چون شانه در زلفش نخواهد رفت، لیکن

خون من می ریخت همچون آب حوض آن ماه و دیگر

بر تن چون گل همی پوشیده مشکین زلف، یعنی

ناخنش در خون خود می دیدم و در ناخن خود

بر سر من آب می کردند و می گفتم: رها کن

عکس طاس و نور تشتش تا به چشم من درآمد

بی جمال او دو طاس خون شد ستم چشم و هر دم

این دو طاس خون ز چشم خلق پنهان می کنم من

عزم حمامش کدامین روز خواهد بود دیگر؟

گر کند نقاش بر گرمابه نقش صورت او

من فقاع از عشق آن رخ بعد ازین خواهم گشودن

اوحدی، تا دل به حمام در آوردست ازین پی