دی ره می خانه باز یافته بودم

جمله به می دادم و به مطرب و ساقی

آنچه نه عشق تو بود و رندی و مستی

راه دل رازدار بسته زبان را

نه پدر و چار مادر و سه پسر را

با همه پستی بلند همت خود را

سایهٔ دربان نگشت زحمت راهم

هر هوس و آرزو، که بود دلم را

در نظر اوحدی ز راه حقیقت