بر تو چو عاشق شدم آن همه بگذاشتم

بر ورق سینه جز نقش تو ننگاشتم

سایهٔ خود نیز را مشغله پنداشتم

پیش زنخدان تو جمله بینباشتم

من ز جفا هر چه شد ناشده انگاشتم

زلف چو شام تو از خون جگر چاشتم

خود همه اندوه بود، تخم که من کاشتم

در قدمت می نهم سر که برافراشتم

از سخن اوحدی گر خبری داشتم