دشمن بی حاصلم را شرم باد از کار خویش

حیف می داند که بعد از چند مدت بیدلی

هر کسی را میل با چیزی و خاطر با کسیست

آن که هر ساعت به نوعی صاع در بارم نهد

گفت و گوی عیب جویانم به وجهی سود داشت

حاجت اینها نبود، از حال من پرسد رقیب

کیسهٔ خویش ار به طراری کسی دیگر نهفت

ماجرای عشق را روزی بگویم پیش خلق

من که بر اقرار عشق خود گرفتم صد گواه

دشمنان را گر خوش آید ورنه، میدانم که دوست

ای که از من کار خود را چاره می جویی که چیست؟

هر چه گویی بعد ازین از عشق گوی! ای اوحدی