چون بخندد بشکند بازار نوش

پیکر او سایهٔ عقلست و هوش

سنبل هاروت بندش لاله پوش

از لب چون لعل او شکر فروش

آتشی کردم، که ننشیند ز جوش

گر به گوش او رسیدی این خروش

در غم آن زلفهای تا به دوش

از کشش چون نیست سودی، پس مکوش

ور سخن در وی نمی گیرد، خموش