به چشم من ز هجر آنکه بی ما میبرد خوابش

که گه در خاک میجویم نشان و گاه در آبش

چو دور از دوستان باشد نه ملکست آن، نه اسبابش

چه توفان بلا بود اینکه پیدا نیست پایابش

نگریم تا نپنداری که: بی زهرست جلابش

شبی بنشانم آن مه را و می بینم به مهتابش

که نتوانم گذشت اکنون به روز از پیش بوابش

دلم بیرون نخواهد شد، که در جانست قلابش

که ما را رخ بگرداند ز ابروی چو محرابش

طبیبی را که خون ما همی جوشد ز عنابش

که نزدیکان به خلوتها بسی گفتند ازین بابش

چو حسن عهد نگذارد که بنمایم به اصحابش

بیاور نامهٔ ما را ز چین زلف پرتابش

بگو: ار دست میگیری کنون وقتست، در یابش