یار ار نمی کند به حدیث تو گوش باز

چون پیش او ز جور بنالی و نشنود

هر گه که پیش دوست مجال سخن بود

ای باد صبح، اگر بر آن بت گذر کنی

حیران از آن جمال چنانم که بعد ازین

گفتی به دل که: صبر کن، او بی قرار شد

خواهم بر آستان تو یک شب نهاد سر

چون سعی ما به صومعه سودی نمی کند

گر اوحدی به هوش نیاید شگفت نیست