تو از دست که می خوردی؟ که خشم آلوده ای دیگر

ز شادیها چه بنشستی؟ به عزتها چه برجستی؟

میان دربسته بودی تو که با اغیار بنشینی

دلم را سوده ای صدبار و چون از عاشقان خود

مرا چون زان لب شیرین ندادی هیچ حلوایی

مقابل در حضور خود جفا زین پیش میگفتی

دلم را مینماید رخ که: قصد خون من داری

مرا آسوده پنداری که هستم در فراق تو

دلت بر اوحدی هرگز نمی سوزد به دلداری