جانا، ضمیرت حال ما نیکو نمیداند مگر؟

رفتی و شهری مرد و زن بر خاک راهت منتظر

روز وداع آن اشک خون کز دیدها پالوده شد

چشمت ز بهر دیگران چون کرد یاری، سعی کن

دشمن که دورت میکند، تا من فرومانم به غم

روزی که بیرون آوریم از قید مهرت پای دل

دل را خبر کن ز آمدن، روزی که آیی، تا منت

لعلت چو در باز آمدن بر درد ما واقف شود

ای اوحدی، گر خاک شد زین غم تنت، صبری، که او

از چشم او شد فتنها بیدار و در ایام ما