وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر

جامهٔ زهدی، که بود بر تن ما، تنگ شد

ای صنم چنگ ساز، تن چه زنی؟ رود زن

می که تو داری به کف روزی و مقسوم تست

چون به یقین خورد نیست روزی خود را، تو نیز

ای که میان بسته ای باز به خون ریز ما

بار تو من برده ام، بر دگری می خورد

روز و شبم بردرت، دیده به امید تو

در دل من سوز عشق شعله زن آمد و لیک

باده بیاور، که هیچ توبه نخواهند کرد