ای مردم کور، این چه بهارست ببینید

فردا همه یک رنگ شود طالب و مطلوب

آن ماه که دل می برد از ما رخ و زلفش

ماییم به بار آمده در گلشن هستی

بر گرد زمین این چه سپاهست؟ بجویید

ما میوهٔ شیرین درخت دو جهانیم

بس نسخه گرفتند ز هر شیوه و هر شکل

درجیست برو غیب نگارنده طلسمات

این طرز که از کارگه کون در آمد

بر دامن هستی شما هست غباری

بعد از شب تار آمدن روز توان دید

گر چشم خدایی بگشایید هم این جا

شرح سخن اوحدی آسان نتوان گفت