دیریست که یار ما نمی آید

هر کس به تفرجی و صحرایی

ما را به دیار او نباشد ره

کمتر ز سگیم در شمار او

ای دل، بتو پیش ازین همی گفتم:

دولت همه جا برفت و باز آمد

یک دم نرود که یاد او صد پی

آن دام که ما نهاده ایم، ای دل

ای اوحدی، از خوشی کناری کن