ترا چه تحفه فرستم که دلپذیر شود؟

به بوی زلف تو، از نو، جوان شوم هر بار

گرم تمامت خوبان خلد پیش آرند

بدان صفت که تو آن زلف می کشی در پای

عجب که بوی لب و ذوق بوسهٔ تو دهد

نبیند این همه خواری که از تو من دیدم

خدنگ غمزهٔ شوخت ز جوشن دل من

گرش ز ابرو و مژگان حیات بارد و نوش

در آن دلی که تو داری اثر نخواهد کرد

مرا که شوخی چشمت ز پا چنین انداخت

ضرورتست که هم سایه ای بر اندازند

چنین که گشت به عشق تو اوحدی مشهور

کسی که صرف کند عمر خویش در کاری