خلق را آتش سوزنده به دل در زده بود

عنبرین خال که بر برگ گل تر زده بود

طعنه بر قامت شمشاد و صنوبر زده بود

پیش بالاش، ز بس دست که بر سر زده بود

خونم از دل بچکانید، که نشتر زده بود

بر دل آمد سر پیکان، که برابر زده بود

به گمان مهرهٔ ابرو چو کبوتر زده بود

مگر این صید سراسیمه، که لاغر زده بود

به مسلمان ننمودیم، که کافر زده بود

پیش ازاین بر دل لیلی که همین در زده بود؟

غم او چهرهٔ زردم همه وا زر زده بود

بس که اندر هوس شکر او پر زده بود

کاوحدی را غم دوشینه بهم برزده بود