نی بین که چون به درد فغانی همی کند؟

او را همی زنند به صد دست در جهان

سر بسته سر سینهٔ عشق بی نوا

بادیش در سرست و هوایی همی پزد

راهی همی زند دل عشاق را وزان

گاه از گرفت و گیر بلایی همی کشد

هر ساعتیش راه روان می دهند و او

آن بی زبان پردهن ساده بین که چون

دف هر زمان چو نی سرانگشت می گزد

در جان نشست هر چه ز دل گفت دم بدم

چون اوحدی ز زخم پراگنده پیر شد