یار آن کسی بود که به کارت نگه کند

گاه دعا به نالهٔ زیرت چو گوش کرد

روزی اگر ترا به میان در کشد غمی

بار کسی بکش، که ز پای ار بیوفتی

چون مست شد ز بادهٔ اندوه او سرت

از مهر دوستی چه کنی فخر؟ کو ز کبر

اغیارات ار نگه نکند هیچ باک نیست