سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند

نه چنان بستهٔ مهرم که بپیچانم رخ

روی بنمود و چو مشتاق شدم، بار دگر

گاه آنست که: یاد لب شیرینش باز

ای نسیم سحر، از خود به فغانم، برسان

پیش ازینم خبر از پا و سر خود می بود

اوحدی در غمش ار ناله چنین خواهد کرد