سرم در عهد ترسایی شبی مهمان عشق آمد

بز ناری میان بستم که هرگز باز نگشایم

دلم شهری به سامان بود و در وی عقل را شاهی

ازان گاهی که کرد آن مه نگاهی در وجود من

اگر زندان عشقش را بدیدی با گنه کاران

نبوت می کنم دعوی به عشق او، که در خلوت

مرا هر کس که می بیند خود و این بارهای غم

مکن عیب من، ای صوفی، به مهر او، که از با بال

ز بیراهی که من هستم به راهم هر که پیش آید

از آنم شیر مست غم که از طفلی به مهداندر

مرا پرسی که: درعشق و طریق او چه گویی تو؟

اگر بر دامن دوران غباری یابی از معنی