عرق چو از رخت، ای سرو دلستان، بچکد

هزار سال پس از مرگ زنده شاید بود

ازان حدیث لبت بر زبان نمی رانم

ز شرم روی تو در باغ وقت گل چیدن

به حسرت رخ چون آفتابت اندر صبح

مرا تنیست که گویی، همین نفس برود

معلقست دل من به طاعت تو چنان

به دست خویش بیند ای بام چشم مرا

چه سود چاه زنخدان سرنگون که تراست؟

زمان زمان به زلال لب تو تشنه ترم

نگاه داشته ام خون اوحدی، تا تو