73
غزل شمارهٔ ۲۴۸
چون من سر تو دارم سامانم از که باشد؟
دردم تو می فرستی، درمانم از که باشد؟
گفتی: برو ز پیشم، خود می روم، ولیکن
زین غصه گر بمیرم تاوانم از که باشد؟
چون در فراق خویشم زار و ضعیف کردی
گر بار غم کشیدن نتوانم، از که باشد؟
دردم همی فرستی هر ساعت از برخود
باز آر به درد دوری درمانم، از که باشد؟
چون بوسه ای به زاری هرگز نمی دهی تو
گر بعد ازین به زورت بستانم، از که باشد؟
دوشم به طنز گفتی: کز کیست این فغانت؟
زخم تو می خورم من، افغانم از که باشد؟
جوری که می پسندی بر اوحدی نهانی
گر در میان مردم برخوانم، از که باشد؟