تا رسم جگرخواری پیش تو روا باشد

شمشماد همی لرزد چون بید ز بالایت

زین سان که گریبانم بگرفت غم عشقت

من میکنم آن طاعت کز بنده سزد، لیکن

خلقی ز پیت پویان، مهر تو به جان جویان

آب غم عشق تو بگذشت ز سر ما را

لعلت نکند سعیی در چارهٔ کار من

غم را که بها نبود در شهر کسان هرگز

گر خوب شود کاری، از طلعت خود گیری

گفتی که: روا گردد از من همه حاجت ها