76
غزل شمارهٔ ۲۲۱
با زلف او مردانگی باد صبا را می رسد
وز روی او دیوانگی زلف دو تا را می رسد
هست از میان او کمر بر هیچ، آری در جهان
بر خوردن از سیمین برش بند قبا را می رسد
با دشمنان هم خانگی زآن دوست میزیبد نکو
از دوستان بیگانگی آن آشنا را می رسد
گر تیره طبعی دور گشت از مجلس ما، گو: برو
کین رندی و دردی کشی اهل صفا را می رسد
آنرا که هست از عشق او رخ در سلامت بعد ازین
گو: نام عشق او مبر، کین شیوه ما را می رسد
ما را بکشت آن بی وفا، بی موجب و ما شادمان
بی موجبی عاشق کشی آن بی وفا را می رسد
گر اوحدی از نیستی در عشق او دم میزند
ما نیستانیم، ای پسر، هستی خدا را می رسد