دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد

عزلت گزیده بودم و کاری گرفته پیش

دم در کشیده بود دل من ز دیر باز

درویش را ز نوشت شاهی خبر نشد

چون دیده بر طلایهٔ حسنش نظر فگند

هی نیزهٔ ستیزه که مریخ راست کرد

صد بار چین طرهٔ پستش ز بوی مشک

آیینهٔ دو عارض او از شعاع نور

گفتم که: بر دلم نکند جور و هم بکرد