که گوی سیم به چوگان مشک می بازد

سزا بود که دل از مهر ما بپردازد

نگه کنیم دگر تا: چه پرده میسازد؟

ز زلف او که درازست وتیر دریازد

زبان چو شمع ببر، تا برون نیندازد

ز شرم او نه عجب گر نبات بگدازد

به کار اوحدی ار سایه ای بر اندازد