به دشمنان نتوان رفت و این شکایت کرد

لبش، که بر دل ما راه زد، جنایت نیست

بیا، که درد ترا من به جان خریدارم

لبت که آیت لطفست، قهر بر دل من

کمینه پرتوی از صورت تو بتواند

کسی ندید رخت را، که وصف داند گفت

مگر ز بام رخت را مجاوران فلک

اگر به شحنه بگویند، شهر بگذارد

به عشق سرزنش و منع دل کفایت نیست

نشان روی تو از هر که باز پرسیدم

بریخت خون من از چشم و مردم از چپ و راست