از عشق تو جان نمی توان برد

بر خوان رخت ز بیم آن زلف

دارم به لب تو حاجتی، لیک

داری دهنی، که از لطافت

چون چشم تو پیش عارضت راه

گر چه کمر تو پیچ پیچست

کاری که کمر کند چو زلفت

از غارت چشمت اندرین شهر

بر سینهٔ اوحدی ز عشقت