دلم را با خیال خود به جان با زنده می دارد

چنان شاخ گل و سرو سهی نازنده می دارد

که روز دولت حسن ترا پاینده می دارد

ولی زلف سیه کار تو ما را زنده می دارد

غلام لعل شیرین شو، که نیکو بنده می دارد

دلم را همچو روی خویشتن فرخنده می دارد