که در فراق تو جانم چه جور برد و ملامت!

سرای سینه به کلی و ملک دل به تمامت

اگر تو روی چنان را در آوری به قیامت

که تا نظر به تو کرد او، بکرد ترک امامت

برای نام همین بس که: بنده ایم و غلامت

که در نماز نیارد مرا جز آن قد و قامت

طبیب عشق تو فرمود داغ و فصد و حجامت

ستاده گیر به انصاف و داده گیر غرامت

که کاس حب تو خورد و نکوفت کوس اقامت

که هیچ قافله ای را رها کنی به سلامت

چو اوحدی بنشینند سالها به غرامت