که دل تنگم ز سودای دهان کوچک تنگت

که مهر زر نمی ورزد دل بی مهر چون سنگت

کجا پرسی نشان من؟ که هست از نام من ننگت

فغان از قامت چالاک و آه از غمزهٔ شنگت!

اگر پیش خدا آرند فردا بر همین رنگت

که هم دستان زبون گردد ز دستان و ز نیرنگت

که ما را کرد سودایی سواد زلف شبرنگت

که سر در پایت اندازیم،اگر باشد سر جنگت