سری که دید؟ که در پای دلستانی رفت

از آن زمان که تو باغ مراد بشکفتی

هزار نامه سیه شد به وصف صورت تو

کلاه بخت جوان بر سر آن کسی دارد

حدیث بوسه رها کن، که در عقیدت من

مگر به سختی گور از بدن برون آید

بیا، که شیوهٔ سر باختن به آن برسید

به یاد آن قد چون تیر و ابروی چو کمان

مرا معامله با آن دهان تنگ چه سود؟

دلم نمی دهد از دوست بر گرفتن دل

سفر کنیم ز کوی تو عاقبت روزی

رخ از محبت او، اوحدی، نشاید تافت

سرت به تیغ غمش گر ز تن جدا گردد