از وی نظر بدوز چو دل را فرو گرفت

از دیگری مگوی، که این خانه او گرفت

بر کن ز من، که آتش غم در کو گرفت

چون سنگ می زنی، نبود بر سبو گرفت

باد صبا، که از سر زلف تو برگرفت

آشفته ای که با سگ آن کوی خو گرفت

خون رگ برگ فروشد و غم تو به تو گرفت

عشق تو، راستی، دل ما را نکو گرفت

کو را دگر نوالهٔ غم در گلو گرفت

آن خسته را که دست خیال تو مو گرفت

کافاق را به نقش تو در گفت و گو گرفت