ما را بس این قدر که: به ما دوست بر گذشت

ما نقش دیگران ز ورق کرده ایم گشت

اکنون نمی توان، که ز بام او فتاد تشت

دست زمانه بهتر ازین شاخ گل نکشت

خواهی میان گلشن و خواهی کنار دشت

عشق آمد، آن حدیث به یک باره در نوشت

اندیشه کن که: گم نشوی وقت بازگشت